Αυτή η σελίδα πρόκειται να φιλοξενήσει αναμνήσεις από τα παιδικά μας παιχνίδια.
ΤΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΗ ΜΕΛΙΒΟΙΑ ΤΟΥ 1950-1960
Παίζαμε κι εμείς , όταν ήμασταν παιδιά, όπως όλα τα παιδιά του κόσμου. Μονο που, τα δικά μας τα παιχνίδια, δεν ήταν μόνο τα γνωστά και συνηθισμένα, όπως : κρυφτό, κυνηγητό και τα τοιαύτα. Αν η “πενία” –στους μεγάλους- “τέχνας κατεργάζεται”, η ανέχεια –στα παιδιά- πυροδοτεί τη φαντασία και την καθιστά άκρως εφευρηματική. Στα χρόνια μας ήταν πιο εύκολο να φαντάζεσαι πως θα φτειάξεις , ας πούμε, ….ένα ελικόπτερο, παρά να σκεφτείς να ζητήσεις από τους γονείς σου να σου αγοράσουν ένα τόπι. Το αγορασμένο παιχνίδι δεν ήταν απλώς κάτι το σπάνιο αλλά …αδιανόητο! Και πώς θα μπορούσε να σκεφτεί γονιός να αγοράσει παιχνίδια για το παιδί του , τη στιγμή που -πολλές φορές- αδυνατούσε να του πάρει παπούτσια για τα ξυπόλυτα ποδάρια του. Ο πατέρας μου, ελαφρύ το χώμα που τον σκέπασε, ξόδευε κάθε χρόνο -στο πανηγύρι του Αγίου Αντωνίου στην Αγιά- το τεράστιο ποσό της μισής δραχμής ( χιλιάρικο λέγαμε τότε τη δραχμή και τη μισή πεντακοσάρικο) ….για να μου αγοράσει ένα βατραχάκι που το πατάς και κάνει τρκ-τρακ ή ένα φρουρού που το φυσάς και ξεδιπλώνεται … σφυρίζοντας! Και το καμάρωνε όσο δεν φαντάζεστε! …κι εγώ χαιρόμουνα λες και μου χάρισαν τον ουρανό με τ’ άστρα! Κι όμως! Αυτή την –έστω κι απόλυτα δικαιολογημένη- τσιγκουνιά των γονιών μας την αναπλήρωνε θαυμάσια η πλούσια φαντασία μας κι η οξυδερκής παρατηρητικότη τά μας, καθώς κι η πολυσχιδής εφευρηματικότητά μας που απλόχερα ξοδεύαμε για την επινόηση παιχνιδιών ή την κατασκευή αθυρμάτων. Αν επιχειρούσα να ομαδοποιήσω τα παιχνίδια μας, θα τα χώριζα σε δυο μεγάλες κατηγορίες: Μερικοί τα ξεχωρίζουν σε ομαδικά και …ατομικά! Προσωπικά, πιστεύω πως δεν υπάρχουν αμιγώς ατομικά παιχνίδια. Σήμερα με την προχωρημένη τεχνολογία και την απομόνωση των παιδιών στους τέσσερις τοίχους του δωματίου τους , ίσως και να υπάρχουν. Σε μας όμως, τότε , όλα τα παιχνίδια ακόμα κι εκείνα που θα μπορούσαν να παίζονται μόνο από ένα παιδί , ήταν ομαδικά. Κι αν ακόμα δεν χρειαζόταν η ενεργός συμμετοχή των άλλων, ήταν οπωσδήποτε απαραίτητη η παρουσία τους. Κανένας, ας πούμε, δεν πήγαινε να πετάξει μόνος του τον αετό του. Ούτε έμεινε στην αυλή του και γύριζε μοναχός τη σβούρα του (σφούρλα, τη λέγαμε εμείς) ΣΤΟ ΕΠΟΜΕΝΟ: ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΒΙΑΙΩΝ ΣΥΓΚΡΟΥΣΕΩΝ ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ: |
Υποσελίδες (4) στο ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΜΟΥ: ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ Ο ΠΕΤΡΟΠΟΛΕΜΟΣ Ο ΧΙΟΝΟΠΟΛΕΜΟΣ ΟΙ ΚΛΟΤΣΙΕΣ
